قال علی (ع): و اعلموا ان هذا القرآن هو الناصح لا یغش، و الهادی الذی لایضل.

همة مومنین دوست دارند که یک شوق و علاقة خاصی نسبت به قرآن کریم پیدا کرده و تمام لحظات زندگی خود را با نورانیت قرآن سپری کنند و به عنوان بهترین نسخة شفا و هدایت از آن بهره ببرند. یکی از عوامل ازدیاد شور و شوق قرآنی شناخت و معرفت پیدا کردن نسبت به این کتاب الهی است و این امر ممکن نیست مگر با هدایت و تفسیر مفسران واقعی قرآن یعنی ائمه معصومین (علیهم­السلام.)

در این میان کلام امیرالمؤمنین علی (ع) در خطبة 167 نهج­البلاغه که در اوج و قلّه فصاحت و بلاغت، قرآن را بیان فرموده است بهترین راهگشاست. و علامة مرحوم محمدتقی جعفری قدس سره در کتاب ارزشمند قرآن نماد حیات معقول با شرحی مختصر این جملات را ذکر می­کنند و ما نیز به اختصار جملاتی از آن را متذکر می­شویم. باشد که انشاء­الله دلهایی همیشه قرآنی داشته باشیم.

قرآن چگونه کتابی است؟

1.      قرآن خیرخواهی است که فریب نمی­دهد. این کلام خداوندی است که برای اصلاح بندگان خود در ارتباطات چهارگانه (ارتباط انسان با خدا، با خویشتن، با هم نوع خود، با جهان هستی) نازل فرموده است. از این جهت، خداوند، دانا و توانا و بی­نیاز مطلق از مخلوقات خویشتن است و چیزی از دیدگاه و قدرت او خارج نیست و به هیچ چیز نیازی ندارد، و علتی برای فریب دادن مردم به وسیلة قرآن یا غیر آن وجود ندارد.

2.      قرآن هدایت کننده­ای است که هیچ کس را گمراه نمی­کند.

3.      حدیث راستین عالم وجود را از ازل الآزال تا ابد الآباد، آن چنان که درخور فهم انسانهاست از این کتاب باید شنید.

4.      هر آگاهی از محتویات قرآن، افزایشی در هدایت یا کاهشی در جهل و نابینایی را نتیجه می­دهد.

5.      قرآن بر طرف کنندة هر حاجتی است و بدون ایمان و عمل به آن هیچ نوع بی­نیازی امکان ندارد.

6.      شفای دردها و چارة بیچارگی­ها در قرآن است؛ شفا از بدترین دردها که کفر و نفاق است و انحراف و گمراهی و چاره جویی برای برطرف کردن مشکل­ترین گره که عبارت است از: جهل از حکمت وجود آدمی در این دنیا .

7.      آن­چه را که می­خواهید، با راهنمایی­های قرآن از خدا مسألت کنید و با محبت به قرآن، رو به خدا کنید و آن را وسیلة مسألت از خلق نکنید. با توجه به معانی آیات قرآنی، انسان آگاه، مسائل حقیقی خود و پاسخ آنها را از خداوند سبحان درمی­یاید.

8.      عمل به قرآن، سعادت انسان را در این دنیا و رستگاری او را در ابدیت تضمین می­کند؛ این است معنای شفاعت قرآن در دنیا و در روز قیامت و ابدیت. هم­چنین، اگر قرآن در آخرت، بدی کسی را گوید یعنی زندگانی­اش در دنیا مطابق قرآن نباشد و قرآن را مردود شمارد، گواهی قرآن بر علیه او مورد تصدیق قرار می­گیرد.

9.      بوسیلة قرآن برای پروردگارتان استدلال کنید. از دو جهت بسیار مهم، قرآن می­تواند دلیل برای خدا باشد:

الف) از جهت عظمت و نهایی بودن همة مطالب آن، زیرا همة ما می­دانیم که هر مطلبی که در قرآن آمده است دربارة آن مطلب، فوق آن را که در قرآن آمده است، از هیچ متفکر و مکتبی نمی­توان سراغ گرفت.

ب) بشریت باید از آیات قرآنی، همة مشیت و ارادة تکوینی و تشریعی او را به کمک فطرت پاک و عقل سلیم درک کند.

10. همة کشتکاران اقوام و مللل دربارة کشت و برداشت محصول آن، در روز قیامت مورد       بازخواست قرار خواهند گرفت، مگر کشتکارانی که بذرهای حقایق قرآنی را در دل کاشته و به وسیلة معانی قرآن، آن را آبیاری نموده، شخصیت خود را شایستة لقاءُ­الله و ابدیت ساخته­اند.

11. از قرآن برای نفوس خود، نصیحت و اندرز بطلبید و آراء و نظریات خود را به قرآن عرضه کنید و اگر ناسازگاری احساس کردید – آراء خود را متهم نموده و در برابر قرآن، تمایلات خود را خائن تلقی کنید.

منابع:

1-   نهج­البلاغه، خطبة 176

2-   کتاب قرآن نماد حیات معقول – علامه جعفری قدس سره